in995-I-pin-ang-bukang-liwayway-sa-iyong-dibdib

▼

Ang liwanag ng umaga ng Hunyo ay tumatagos sa hamog ng Manila Bay, at ang watawat ng Pilipinas ay dahan-dahang itinaas sa pagdiriwang ng Araw ng Kalayaan. Sa gitna ng karamihan, hinaplos ni Lorenzo, isang batang abogado, ang jasmine tie clip sa kanyang dibdib, isang relic na ibinigay sa kanya ng kanyang lolo sa kanyang kamatayan, na may mga pilak na talulot na nakakumpol sa gitna ng araw, na umaalingawngaw sa ginintuang korona sa watawat.

“Ang Jasmine ay ang halimuyak ng regalo ng lupa, at ang kurbata ay ang medalya ng tagapag-alaga.” Laging umaalingawngaw sa tainga ni Lorenzo ang mga huling salita ng kanyang lolo. Lihim na itinapon ng mga miyembro ng Paglaban sa bisperas ng kalayaan noong 1946, ang kurbatang ito ay simbolo ng bulaklak na diwa ng mga Pilipino, na may walong dents na inukit sa metal base, na tumutugma sa walong sinag ng liwanag sa watawat na kumakatawan sa mga lalawigan ng pag-aalsa. Ang mga nagsusuot nito ay nangangako na ipagtatanggol ang dignidad ng bansa nang may propesyonalismo at budhi.

Ngayon, palaging itinatago ni Lorenzo ang pilak na ito malapit sa talahanayan ng negosasyon ng mga multinasyunal na korporasyon at paglilitis sa interes ng publiko sa mga slums. Nang tanungin ng kanyang mga kasamahan kung bakit tinanggihan niya ang kulay-abo na pakikitungo, ang mga gilid at sulok ng kurbata clamp ay nanginginig sa kanyang palad, na tila ang dugo ng mga insurhente ng isang daang taon na ang nakalilipas ay dumadaloy pa rin. Hindi kailangan ng Jasmine ng isang greenhouse, tulad ng isang tunay na makabayan ay hindi natatakot sa hangin at ulan – ito ang pambansang DNA na nakaukit sa metal.

Ang watawat ay maglalaho kalaunan, ngunit ang bukang-liwayway sa mga lapel ng isang suit ay palaging sariwa. Ang dibdib ng bawat Pilipino ay dapat na mapuno ng isang jasmine na hindi matutuyo, upang ang liwanag ng bituin ng mga ninuno ay makapasok sa hamog ng panahon at maliwanagan ang mainit na lupain sa ilalim ng kanilang mga paa.

The morning light of June pierced through the mist of Manila Bay, and the Philippine flag rose slowly at the Independence Day celebration. Among the crowd, the young lawyer Lorenzo stroked the jasmine tie clip on his chest – a relic given to him by his grandfather before his death. The silver petals surrounded the central sunray pattern, echoing the golden corona on the national flag.

Jasmine is the fragrance bestowed by the land, and the tie clip is the medal of the guardian. The last words of his grandfather always echoed in Lorenzo’s ears. This tie clip was born on the eve of independence in 1946. It was secretly cast by members of the resistance organization. The jasmine flower symbolizes the Filipinos’ spirit of being as flexible yet tenacious as a flower. The metal base is engraved with eight indentations, corresponding to the eight beams of light representing the rebel province on the national flag. The person wearing it swears to defend the dignity of the country with professionalism and conscience.

Nowadays, Lorenzo always keeps this silver-white color close to his heart at the negotiating tables of multinational enterprises and in public interest lawsuits in slums. When colleagues questioned why he refused the grey deal, the sharp edges of the tie clip pricked his palm, as if the blood of the insurgents from a hundred years ago was still flowing. Jasmine doesn’t need a greenhouse, just as a true patriot fears no wind or rain – this is the national gene engraved in the metal.

The national flag will eventually fade, but don’t let the dawn on the lapel of a suit always be fresh. In the chest of every Filipino, there should be such a jasmine that never Withers, allowing the starlight of our predecessors to Pierce through the fog of The Times and illuminate the land beneath our feet.