in993-Tulpenbladwijzers-De-levensfilosofie-verborgen-in-rood-wit-en-blauw

▼

In april is de oranje gloed van Koningsdag in Nederland nog niet verdwenen en staan de tulpen in de Keukenhof al in bloei. Dit land, beschermd door de driekleurige vlag, schrijft een unieke levensopenbaring met de filosofie en de taal van bloemen in rood, wit en blauw. De rode kleur van de nationale vlag staat symbool voor de passie waarmee de tulpenbollen uit de grond komen en vechten tegen de koude winter. Die jonge knoppen die door ijs en sneeuw gebogen zijn maar altijd omhoog groeien, net als de koppigheid van de Nederlanders bij het heroveren van land, banen zich een weg uit onmogelijke plaatsen. De tulpenbladwijzers die in het museum bewaard worden, zijn gegraveerd op dun hout met daarop de lessen van de 17e-eeuwse "tulpenmanie". Toen de speculatieve zeepbel uiteenspatte, waren het alleen de boeren die de bollen diep in de grond hadden begraven die nog wachtten op de echte lente. De zuiver witte strepen dragen de wijsheid van Delfts blauw uit en herinneren mensen eraan dat het tijd kost om echte waarde op te bouwen. Net als bij het maken van een boekenlegger van een tulp, moet je de verse bloemblaadjes in een boek leggen en in stilte wachten tot het vocht verdampt en de kleur bevriest, zodat het een eeuwigdurend teken van tijd wordt. Deze stille volharding is te vergelijken met de vierhonderd schetsen die Van Gogh ruilde voor het eeuwige leven van een zonnebloem in de korenvelden van Arles. En dat ultramarijnblauw is het gevolg van de woeste golven die de Zuiderzeedijk tegenhoudt, en van het vaarlogboek dat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Wanneer moderne mensen tulpenbladwijzers geven aan reizigers die een lange reis maken, geven ze niet alleen de bloemenschaduw van hun geboorteplaats weg, maar ook de overlevingscode die diep in hun bloed zit: wortel schieten in de storm, zich ophopen in het wachten, zodat elke gemarkeerde pagina van het leven zal bloeien met het licht van een vlinder die uit zijn cocon ontluikt.

In April in the Netherlands, the orange tide of King's Day has not yet faded, and the tulips in the Keukenhof Gardens have bloomed one after another. This country protected by the tricolor flag is writing a unique revelation of life with the philosophy and flower language of red, white and blue. The red of the national flag is the blood of the tulip bulbs that broke through the ground and fought against the cold winter. Those tender buds that were bent by ice and snow but always grew upwards, just like the stubbornness of the Dutch to reclaim land, they opened a way out in impossible places. The tulip bookmarks collected in the museum are engraved with the lessons of the "tulip mania" in the 17th century on the thin wood sheets – when the speculative bubble burst, only the farmers who buried the bulbs deep in the soil waited for the real spring. The pure white stripes carry the wisdom of Delft Blue Pottery, reminding the world that true value requires time to settle. Just like making a tulip bookmark, you need to clamp the fresh petals in the classics and wait silently, let the water evaporate and the color freeze, so as to become an eternal token of witnessing time. This silent persistence is just like Van Gogh's four hundred sketches in the wheat fields of Arles in exchange for the eternal life of a sunflower. And the ultramarine blue is the storm blocked by the Zuiderzee dike, and it is also the sailing log passed down from generation to generation. When modern people give tulip bookmarks to wanderers, they are not only giving the shadow of the flowers in their hometown, but also the survival code deeply rooted in their blood: taking root in the storm, accumulating in waiting, so that each marked page of life will bloom with the light of a butterfly emerging from its cocoon.