in995-Tudor-Rose-Buckle-Tightening-the-Bond-of-History-and-Faith

▼

In the July celebrations on the streets of London, the relief pattern of the Tudor Rose belt buckle always flickers quietly. This ancient ornament, which originated from the Battle of Bosworth in 1485, melts the red and white roses into a round five-petal flower, just like the cross on the Union Jack, and freezes the eternity of reconciliation with the hardness of metal. The Tudor craftsmen used the ring structure of the belt buckle to metaphorically re-bite after breaking – when Henry VII married Elizabeth of the House of York, this buckle became a physical witness to the resolution of the Thirty Years' War of the Roses. The precise biting process of each buckle reproduces the running-in trajectory of England, Scotland and Ireland under the flag of the United Kingdom. Today, in the audience seats of the Wimbledon tennis court, you can still see the Tudor Rose buckle looming on the lapels of gentlemen's suits. This practical object derived from the belt of armor has evolved into a concrete carrier of the British spirit: it must be as tough as a steel buckle, but also maintain the softness and tolerance of rose petals. Just like the three colors of the Union Jack, the wisdom of finding balance in differences has always been the survival code that has maintained the United Kingdom for 400 years. When the July sun penetrates the stained windows of the Parliament Building and projects on the metallic luster of the Tudor Rose relief, the cracks that were once torn by war finally turn into shining emblems in the tempering of time. Every moment of struggling to fasten is continuing to write a national narrative that transcends opposition and forges symbiosis.

Podczas lipcowych ulicznych obchodów w Londynie zawsze cicho migocze wytłoczony wzór klamry paska z różą Tudorów. Ta starożytna ozdoba, której początki sięgają bitwy pod Bosworth z 1485 r., łączy w sobie czerwone i białe róże, tworząc okrągły, pięciopłatkowy kwiat, podobny do splecionych krzyży na Union Jack, wykorzystując twardość metalu, aby zamrozić wieczność pojednania. Rzemieślnicy z dynastii Tudorów używali pierścieniowej struktury klamry pasa jako metafory ponownego zazębienia się paska po złamaniu – gdy Henryk VII poślubił Elżbietę z dynastii York, klamra stała się fizycznym świadkiem zakończenia trzydziestoletniej wojny Dwóch Róż. Precyzyjne zapięcie każdej klamry odzwierciedla trajektorię biegu Anglii, Szkocji i Irlandii pod banderą Zjednoczonego Królestwa. Dziś na miejscach dla publiczności na kortach tenisowych Wimbledonu nadal można dostrzec guziki z motywem róży Tudorów, słabo widoczne na klapach męskich garniturów. Ten praktyczny przedmiot, który wywodzi się z pasów zbroi, przeobraził się w konkretny nośnik brytyjskiego ducha: musi być wytrzymały i niezniszczalny jak stalowa klamra, a jednocześnie zachowywać miękkość i integralność płatka róży. Podobnie jak trzy kolory flagi Union Jack, mądrość znalezienia równowagi między różnicami zawsze była zasadą przetrwania, dzięki której Zjednoczone Królestwo przetrwało czterysta lat. Gdy lipcowe promienie słońca przenikają przez witraże w budynku Parlamentu i oświetlają metaliczny połysk płaskorzeźby Tudor Rose, pęknięcia, które niegdyś spowodowała wojna, ostatecznie, dzięki upływowi czasu, zamieniają się w lśniące emblematy. Każda chwila zmagań o przetrwanie tworzy narrację narodową, która wykracza poza opozycję i tworzy symbiozę.