in997-The-Tudor-Rose-holds-more-than-just-the-lapels

▼

In the streets of London in May, the Union Jack flying on Buckingham Palace Square and the Tudor Rose brooches on the chests of the people complement each other to commemorate the first anniversary of the coronation of Charles III. In this traditional celebration that has lasted for 500 years, the most moving thing is not the brilliance of the crown, but the national spirit reflected by the Tudor Rose belt buckle on the waist of ordinary people. The Tudor Rose was born at the end of the War of the Roses in 1485, interweaving the Lancaster Red Rose and the York White Rose into a totem of reconciliation. It is no accident that the craftsman melted it into a belt buckle – this metal part that needs to be forged repeatedly to form is just like the united will of the English nation tempered by the war. The teeth of each belt buckle must fit together perfectly, just as the four parts of the United Kingdom have their own characteristics, but have forged an inseparable community of destiny in the long river of history. Today, this rose buckle has gone beyond practical functions and become a mobile national emblem. When fishermen in the North tie it to go out to sea, when Welsh miners wear it to go down the mine, and when Scottish shepherds hang it on their roaming trips, workers from different regions are telling the same truth: true power lies not in conquest, but in the wisdom of embracing differences. Just as the Tudor rose blends opposing colors into a more beautiful existence, the glory of Great Britain comes from every ordinary moment of holding on to faith.

W maju na ulicach Londynu flaga Union Jack powiewająca na placu Pałacu Buckingham i broszki z różą Tudorów na piersiach ludzi uzupełniają się, upamiętniając pierwszą rocznicę koronacji Karola III. W tej tradycyjnej uroczystości, która trwa od pięciuset lat, najbardziej wzruszająca jest nie wspaniałość korony, ale duch narodowy odzwierciedlany przez klamrę pasa w kształcie róży Tudorów, noszonego na biodrach zwykłych ludzi. Róża Tudorów narodziła się w 1485 roku, pod koniec Wojny Dwóch Róż, łącząc czerwoną różę Lancasterów z białą różą Yorków i tworząc symbol pojednania. Nie jest przypadkiem, że rzemieślnicy odlali go na klamrę paska – ten metalowy element, który wymaga wielokrotnego kucia, aby przybrać kształt, jest niczym zjednoczona wola narodu angielskiego złagodzona wojną. Ząbki każdej klamry paska muszą idealnie pasować, podobnie jak cztery części Zjednoczonego Królestwa, choć każda z nich ma swoje własne cechy charakterystyczne, na przestrzeni dziejów stworzyły niepodzielną wspólnotę wspólnego przeznaczenia. Dziś klamra w kształcie róży nie pełni już swojej praktycznej funkcji i stała się mobilnym symbolem narodowym. Kiedy rybacy z północy przywiązują go i wypływają na morze, kiedy walijscy górnicy noszą go schodząc do kopalni i kiedy szkoccy pasterze wieszają go w czasie wędrówek, robotnicy z różnych regionów mówią tę samą prawdę: prawdziwa siła leży nie w podboju, lecz w mądrości akceptacji różnic. Tak jak róża Tudorów łączy ze sobą przeciwstawne kolory, tworząc piękniejsze życie, tak chwała Wielkiej Brytanii bierze się z każdej zwykłej chwili trwania w wierze.