in983-Tudor-Rose-Cufflinks-Sealing-the-Rifts-of-History-Ringing-the-Medal-of-the-Union

▼

On the streets of London in October, the Tudor rose cufflinks on the uniforms of Buckingham Palace guards sparkled in the autumn sun. This emblem, which interweaves red and white roses into an eternal union, is just like the symbiotic philosophy of the tricolor cross on the British flag, tempering a wisdom of union that transcends the times in the cracks of history. In 1495, Henry VII fused the red rose of Lancaster and the white rose of York into the Tudor rose, ending the Thirty Years' War of the Roses by marriage. When this emblem is transformed into a modern cufflink pinned on a gentleman's wrist, it has long surpassed its decorative significance and become a codeword for resolving opposition and creating consensus. Just like the British flag, which precisely overlaps the cross of St. George of England, the oblique cross of St. Andrew of Scotland, and the oblique cross of St. Patrick of Ireland, the seemingly conflicting patterns achieve a dynamic balance in compromise. At a time when the aftermath of Brexit is still unsettled, this cufflink tells us that true union is never about eliminating differences, but about allowing contradictory elements to burst into new opportunities in collision. As revealed by the "United Coat of Arms" special exhibition currently on display at the Palace of Westminster, the forging of national identity requires the political wisdom of the Tudor dynasty – to precipitate the blood of confrontation into the lines of symbiosis. Wearing this cufflink means shouldering the mission of a reconciler. It reminds every modern British person: when we are in disagreement in parliamentary debates, community building and even international affairs, we might as well touch the rose on our cuffs and let the reconciliation gene of 500 years ago knock on the movement of unity today. After all, the most brilliant medal is always born at the healing of the cracks.

W październiku na ulicach Londynu spinki do mankietów z motywem róży Tudorów, zdobiące mundury strażników Pałacu Buckingham, błyszczały w jesiennym słońcu. Ten symbol, który przeplata czerwone i białe róże w wieczną unię, przypomina symbiotyczną filozofię trójkolorowego krzyża na fladze brytyjskiej, kształtującą zjednoczoną mądrość, która przekracza czas w pęknięciach historii. W 1495 roku Henryk VII połączył Czerwoną Różę Lancaster i Białą Różę Yorku, tworząc Różę Tudorów, kończąc w ten sposób Trzydziestoletnią Wojnę Dwóch Róż poprzez małżeństwo. Gdyby ten symbol przekształcić w nowoczesną spinkę do mankietów i przypiąć do nadgarstka mężczyzny, przekroczyłby on już swoje znaczenie dekoracyjne, stając się kodem służącym do rozwiązywania konfliktów i budowania konsensusu. Podobnie jak flaga brytyjska, która dokładnie nakłada się na Krzyż św. Jerzego z Anglii, Krzyż Przekątny św. Andrzeja ze Szkocji i Krzyż Przekątny św. Patryka z Irlandii, pozornie sprzeczne wzory osiągają dynamiczną równowagę dzięki kompromisowi. W obliczu wciąż trwających skutków Brexitu spinki te przypominają nam, że prawdziwa jedność nie polega na eliminowaniu różnic, lecz na pozwalaniu, aby sprzeczne elementy zderzały się ze sobą i tworzyły nowe możliwości. Jak ujawniła specjalna wystawa „Zjednoczone Herby”, obecnie prezentowana w Pałacu Westminsterskim, kształtowanie tożsamości narodowej wymaga politycznej mądrości dynastii Tudorów, która ma przekształcić krew konfrontacji w schematy symbiozy. Noszenie tych spinek do mankietów oznacza podjęcie się misji mediatora. Przypomina to każdemu współczesnemu Brytyjczykowi: gdy jesteśmy podzieleni w debatach parlamentarnych, w kwestiach budowania wspólnoty, a nawet w sprawach międzynarodowych, równie dobrze możemy pogłaskać różę na mankietach naszych mankietów i pozwolić, aby gen pojednania sprzed 500 lat wygrywał dziś melodię jedności. W końcu najpiękniejszy medal zawsze powstaje tam, gdzie zabliźniają się pęknięcia.