in994-The-red-and-white-symphony-blooming-under-the-Union-Jack

▼

On the streets of London in October, the bronze lion of Trafalgar Square was lightly shrouded in frost and mist. This monument built to commemorate General Nelson was now gazing at the Union Jack flying over the Palace of Westminster. When people stopped to look up at this flag that combines the Cross of St. George of England, the Cross of St. Andrew of Scotland and the Cross of St. Patrick of Ireland, they could always hear the roar of the blood of the British Isles. The Tudor Rose emblem hidden in the stained glass windows of Westminster Abbey is telling eternity in another language. This strange flower, a red rose wrapped in a white rose, was originally a truce symbol of the War of the Roses in the 15th century. When the red of the Lancaster family and the white of the York family were intertwined and coexisted in the hands of Henry VII, the revelation tempered by blood and fire was far sharper than a sword – the most brilliant flowers of civilization often bloom on the fertile soil of tolerance. Today, this emblem still blooms on the dome of the Royal Heraldry Bureau. The gradual transition of red and white is like the wisdom washed out by the long river of history: the real power lies not in eliminating different colors, but in making differences become the warp and weft of the tapestry. When the three colors of the Union Jack and the twin petals of the Tudor Rose overlap in the autumn sun, we see the survival code of an ancient nation – nurturing reconciliation in conflict and forging unity in division. Standing in the morning light at 51 degrees north latitude, everyone who looks up at the flag and emblem should hear: as the world becomes more and more divided, we need the enlightenment of the Tudor Rose even more – let different roots interweave underground to support the miracle of blooming together.

W październiku na ulicach Londynu brązowy lew na Trafalgar Square był lekko spowity szronem i mgłą. Pomnik wzniesiony ku czci generała Nelsona wpatrywał się teraz w flagę Union Jack powiewającą nad Pałacem Westminsterskim. Kiedy ludzie zatrzymują się, by spojrzeć na tę flagę, na której znajduje się krzyż św. Jerzego z Anglii, krzyż św. Andrzeja ze Szkocji i krzyż św. Patryka z Irlandii, zawsze mogą usłyszeć odgłos krwi płynącej z Wysp Brytyjskich. Godło Róży Tudorów ukryte wśród witraży Opactwa Westminsterskiego wyraża wieczność w innym języku. Ten rzadki kwiat, składający się z czerwonej róży owiniętej w białą różę, był pierwotnie symbolem rozejmu w czasie Wojny Dwóch Róż w XV wieku. Kiedy czerwień rodu Lancasterów i biel rodu Yorków splotły się i współistniały w rękach Henryka VII, objawienia zahartowane krwią i ogniem były o wiele ostrzejsze od mieczy – najwspanialsze kwiaty cywilizacji często rozkwitają na żyznej glebie tolerancji. Ten symbol nadal widnieje na kopule Królewskiego Biura Heraldyki. Stopniowe przejście od czerwieni do bieli jest niczym mądrość, którą wypłukała długa rzeka historii: prawdziwa siła nie polega na eliminowaniu odmiennych kolorów, lecz na uczynieniu różnic osnową i wątkiem gobelinu. Kiedy trójkolorowe znaki szerokości i długości geograficznej flagi Union Jack oraz podwójne płatki Róży Tudorów nakładają się na siebie w jesiennym słońcu, dostrzegamy kodeks przetrwania starożytnego narodu — pielęgnowanie pojednania pośród konfliktu i budowanie jedności pośród podziałów. Stojąc w porannym świetle na 51 stopniu szerokości geograficznej północnej, każdy, kto spojrzy na flagę i godło, powinien usłyszeć: W obliczu coraz większych podziałów na świecie, jeszcze bardziej potrzebujemy inspiracji różą Tudorów – tylko pozwalając różnym korzeniom splatać się pod ziemią, możemy wesprzeć cud wspólnego rozkwitu.